Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ









Σήμερα έχω ανάγκη να μιλήσω για το πάθος ετσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Πάθος για εμένα είναι να προτιμάς μια ζωή που ίσως και να θυμίζει πληγή από μια ζωή που θυμίζει πλήξη .Πάντα πίστευα ότι αν δεν βυθιστείς στα πάθη σου δεν θα λυτρωθείς ποτέ από αυτά. Πίστευα επίσης και πιστεύω ότι απ' όπου δεν μπορείς να βγεις, να μπαίνεις μέσα μ' όλη σου την καρδιά!Και κυρίως το πιο σημαντικό- Γιατι να μην φτάσεις ως την άκρη του κλαδιού?εκεί δεν είναι πάντα ο καρπός???

.Σίγουρα πολλοί θα είναι αυτοί που θα διαφωνίσουν μαζί μου αλλά και τόσοι άλλοι που θα επικροτήσουν αυτές μου τις άποψεις.Κάποιοι σχεδόν ψιθυριστά θα τις παραδεχτούν στον εαυτό τους και θα κρυφοσυμφωνήσουν.Δεν νιώθω καμία ιδιαίτερη ανάγκη να πείσω κανέναν αλλά ούτε και να διαφωνήσω με κανέναν από όλους αυτούς.Άλλωστε υπάρχουν πολλά πράγματα που ακόμη και εγώ η ίδια παρατηρώ να αντικρούονται μέσα μου πολλές φορές…..Παρόλα αυτά στο συγκεκριμμένο θέμα στο πώς εγώ βιώνω, προσπαθώ να ζώ και αντιλαμβάνομαι την ένοια του πάθους και οτιδήποτε γύρω από αυτό είναι κάτι που μένει ακλόνητο μέσα μου για πολλά χρόνια τώρα………….

Χθές βράδυ έπεσε η ματιά μου σε μια ταινία η οποία βρισκόταν σε ένα σωρό από dvd από την εποχή που έπαιρνα σχεδόν ανελλιπώς περιοδικά και εφημερίδες….τώρα δεν παίρνω τόσο συχνά, όχι απαραίτητα για οικονομικούς λόγους και για εξοικονόμηση χρημάτων. Αν και τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ θα έπρεπε να ενημερώνομαι για κάποια πράγματα όπως για τις εξελίξεις της χώρας μου, παρόλα αυτά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει σχεδόν συνειδητά να απουσιάζει από την όχι και τόσο ευοίωνη επικαιρότητα και πραγματικότητα.Είναι κάτι που κάνω συχνά και είναι η δική μου μορφή άμυνας.Όταν τα πράγματα η ζωή αν θέλετε αγριεύει εγώ επιλέγω να δραπετεύω νοητά από αυτήν.Όσο μπορώ.Άλλωστε αυτό που εγώ θέλω πάντα ,όπως πιστεύω και οι περισσότεροι είναι μαγεία!!!Μαγεία ναι!!αυτό προσπαθώ να δίνω και στους άλλους.Γι ‘αυτό και πολλές φορές τους παρουσιάζω πιο όμορφα τα πράγματα .Δεν τους λέω ακριβώς την αλήθεια,αλλά αυτό που θα έπρεπε να είναι αλήθεια.Μην νομίζετε βέβαια ότι δεν αφουγκράζομαι η ότι ως ένα βαθμό δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου θα έπρεπε να είμαι αφελής…..ξέρω άλλωστε και εγώ να προστατεύω τον εαυτό μου όταν πρέπει!! Και αυτή την μορφή άμυνας όπως μπορείτε να φανταστείτε την εφαρμόζω και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις …..όμως πάντα αφουγκράζομαι….πάντα ξέρω αρκετά ώστε να μπορώ να σωθώ…Αν χρειαστεί!!!!

Τα τελευταία λοιπόν βράδια όταν γυρίζω από τις εξόδους μου ότι ώρα και να είναι συνήθως τελευταία όχι πολύ αργά, βλέπω καμιά ταινιούλα. .Πολλές φορές νοσταλγώ να δω, μάλλον να ξαναδώ παλιές αγαπημένες μου ταινίες .Πρόσφατα ας πούμε είδα για πολλοστή φορά τις «Μεγάλες Προσδοκίες>> και την ταινία <<Αμελί>>.Ταινίες σταθμούς για τον κινηματογράφο αλλά και για εμένα…

Χθές λοιπόν το μάτι μου έπεσε σε μια ταινία για την οποία το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι ένα άκρως αισθησιακό στριπτίζ από μια άκρως αισθησιακή και γοητευτική γυναίκα.Την Kim Basinger.Μιλάω φυσικά για τις 9 ½ εβδομάδες.Σκέφτηκα λοιπόν πως εγώ το μόνο που ξέρω για αυτήν την αρκετά πιστεύω παρεξηγημένη ταινία είναι ένα στριπτίζ .Ίσως και οι περισσότεροι αυτό να θυμόμαστε.Η αλήθεια είναι πως απ’ ότι έχω ακούσει και θυμάμαι η εν λόγω ταινία προκάλεσε Σοκ όταν πρωτοπροβλήθηκε τόσο για το θέμα όσο και για τις ιδιαίτερα τολμηρές ερωτικές σκηνές, οι οποίες έβαζαν την αποθέωση της Ερωτικής Ηδονής στο Επίκεντρο του θέματος. Μεγάλο μέρος από το Υλικό της ταινίας, αναγκαστικά οδηγήθηκε σε ΠΕΡΙΚΟΠΗ καθώς οι σκηνές ξεπερνούσαν το «κοινά αποδεκτό» για την εποχή Σεξουαλικό θέμα. (!)

Σκέφτηκα λοιπόν πως σίγουρα αυτή η ταινία πέρα από αυτό το περιβόητο στριπτίζ έχει και ένα στόρυ και γιατί όχι καλό!!Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να την δώ.Σας πληροφορώ ότι από χθές στοιχειώνει τις σκέψεις μου.Θα σας εξηγήσω παρακάτω το γιατί.

Ήρθε όμως μάλλον η ώρα να σας κάνω μια περιγραφή για το περιεχόμενο της ταινίας.Και εδώ θα πρέπει να σας ρωτήσω αν απορείτε η αν έχετε αρχίσει να ψυχανεμίζεστε το γιατί ξεκίνησα την συγκεκριμμένη ανάρτηση μιλώντας για το ΠΑΘΟΣ!!!!και πως συνδέεται με την ταινία.Καταρχήν η ταινία δεν έχει καλό τέλος….Καπου εδώ νομίζω ότι θα σας περάσει από το μυαλό η εξής φράση…<<Έτσι δεν γίνεται πάντα με τα μεγάλα πάθη??

Λοιπόν η ταινία έχει ως εξής:

Μια πανέμορφη και γοητευτική Υπάλληλος μιας Γκαλερί, έχοντας βγει από ένα σύντομο Γάμο, η ELIZABETH(την υποδύεται η πανέμορφη και εκρηκτική Αμερικανίδα, KIMBASINGER, στα 33 της τότε χρόνια…), συναντά περιστασιακά έναν Γοητευτικό νεαρό μικρό επιχειρηματία, τον JOHN (τον υποδύεται ο Αμερικάνος τότε starMICKEYROURKE, στα 30 του τότε χρόνια…).

Η έλξη τους οδηγεί σε μια σχέση θυελλώδη, απίστευτα αισθησιακή, έντονη και απόλυτη χωρίς κανένα συμβιβασμό και όριο.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, το ζευγάρι, με την καθοδήγηση του John, βιώνει την αναζήτηση της απόλυτης Ηδονής, στα πλαίσια μιας λαμπερής Ερωτικής συνύπαρξης, όπου τα δύο κορμιά «χορεύουν» στην κυριολεξία έναν εκφραστικότατο «χορό» αισθήσεων, απόλαυσης, ηδονών και έντασης. (Έχει αφήσει «εποχή» στον Κινηματογράφο η χαρακτηριστική σκηνή του αισθησιακού στριπ-τηζ της KimBasinger υπό τον ήχο της μουσικής του JoeCocker…!!!)

Η ELIZABETH δεν γνωρίζει το παραμικρό για τον φλογερό εραστή της, παρά μόνο το όνομά του καθώς εκείνος αρνείται πεισματικά να της δώσει στοιχεία για το πρόσωπό του, τονίζοντας τη σημασία Μονάχα της ερωτικής τους συνύπαρξης. Δεν υπάρχει κανένα «ρομάντζο», δεν υπάρχει εξ αρχής «πνευματική επαφή» παρά μονάχα ερωτικό ένστικτο. Δεν την δεσμεύει στην προσωπική της ζωή, δεν τις υπαγορεύει όρους ή περιορισμούς. Δεν ζητά τίποτα από εκείνη παρά μόνο το κορμί της για να την «ταξιδέψει» σε ανεξερεύνητα ηδονικά «μονοπάτια»…

Και εκεί ο χαρακτήρας του Ερωτικού αυτού Φιλμ, σπουδής πάνω στην Ερωτική συνύπαρξη, ντύνεται στα χαρακτηριστικά του ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΘΡΙΛΕΡ. Το «άγνωστο», το «παράξενο», το «ανώνυμο» και «κρυφό» του γοητευτικού εραστή έρχεται να ΤΑΡΑΞΕΙ τον εσωτερικό κόσμο της Γυναίκας, της ELIZABETH, η οποία ξεκινάει να αντιλαμβάνεται δύο πράγματα:

1) την βαθμιαία μεγαλύτερη εξάρτησή της από αυτόν τον άντρα, και

2) τη ζωή της στο περιβάλλον της να γίνεται προβληματική, καθώς ο τ. σύζυγός της πλέον βρίσκεται ερωτικά με τις φίλες της και ο κόσμος της καταρρέει.

Το 2ο μέρος του έργου πραγματεύεται την εξέλιξη αυτής της θυελλώδους συνύπαρξης και ένα ΒΑΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ σπουδή στις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχει ο έρωτας Μονάχα με την Σεξουαλική του και Ηδονική του διάσταση ; Ισορροπεί μια σχέση μονάχα στην ηδονή και στη γλώσσα του κορμιού ; ή απαιτείται και η παρουσία της ΑΓΑΠΗΣ, δηλαδή και της Πνευματικής σχέσης ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αγγίξουμε την τελειότητα ; είναι ο ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ του κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΥ ;

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ εδώ, κάνει το ΜΕΓΑΛΟ του ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ και την ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ του. Ενώ το θέμα του «γκρεμίζει» τα συντηρητικά και θεσμικά ερωτικά πρότυπα, κάτω από το βάρος της έξωθεν πίεσης και ενός Κοινού παραδοσιακού και συντηρητικού αναγκάζεται να κάνει τη μεγάλη υποχώρηση, γεγονός που φαίνεται στα πρόσωπα των Ηρώων του έργου. Η ELIZABETH φτάνει στο σημείο να ΕΚΛΙΠΑΡΕΙ τον JOHN για να νιώσει τον Εγκεφαλικό Έρωτα, εκείνος κάνει τη μεγάλη στροφή, απαρνούμενος τις ιδέες του, για να ομολογήσει τελικά στο Κλείσιμο του έργου ότι είναι πλέον Ερωτευμένος μ' αυτήν.

Ο ADRIAN LYNN ,για την εποχή του, δημιουργεί ένα Ερωτικό φιλμ που θα μπορούσε να καταγραφεί και ως Ιδεολογικό ράπισμα στα πρότυπα των ερωτικών σχέσεων, ζωγραφίζει ανάγλυφα και αναδεικνύει την απαράμιλλη δύναμη του Ερωτισμού και της Ηδονής αλλά αδυνατεί στο φινάλε να κάνει την Υπέρβαση που ξεκίνησε.

Μάθατε λοιπόν τι ακρίβώς γίνεται σε αυτήν την ταινία δεν ανέφερα μόνο τι γίνεται στο τέλος!!Στην ταινία λοιπόν αυτή όπου αυτοί οι δύο άνθρωποι πειραματίζονται σεξουαλικά και <<χορεύουν>> στην κυριολεξία έναν πραγματικά εκφραστικό χορό αισθήσεων ,απόλαυσης ,ηδονών και έντασης πέρα από τα μέτρα τα όρια και τους συμβιβασμούς και ζούν μια σχέση τόσο θυελλώδη έντονη και αισθησιακή στο τέλος χωρίζουν.Φυσικά χωρίς να έχει μειωθεί στο ελάχιστο αυτό το πάθος που τους διακατείχε…

Όταν τελείωσε η ταινία μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση.Πολλές σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό.Όπως πάντα συμβαίνει όταν βλέπουμε μια ταινία ο καθένας μας ταυτίζει τον εαυτό του λίγο πολύ με καταστάσεις που βλέπει.Έτσι έκανα και εγώ . Όταν ξεκίνησα την συγκεκριμμενη ανάρτηση άρχισα να γράφω τις απόψεις μου για το ΠΑΘΟΣ .Όπως προφάνως θα καταλάβατε το πάθος είναι μια τεράστια λέξη με ένα βαθύ νόημα για εμένα .Το πόσο παθιάζομαι και σε τι βαθμό είναι κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να κάνω αναφόρα γιατί θεωρώ ότι είναι καταρχήν ανώφελο και κατά δεύτερον είναι κάτι που θέλω να το κρατήσω για εμένα.....ίσως και για λίγους ακόμη!!Δέν θα σας το αποκαλύψω λοιπόν .

Για εμένα το ΠΑΘΟΣ επομένως είναι ακρώς απαραίτητο στην ζωή.Χωρίς πάθος σε ότι κάνουμε το οτιδήποτε κάνουμε είναι λειψό.Στις ερωτικές όμως σχέσεις όπως και στην συγκεκριμένη ταινία αρκεί μόνο το πάθος για να είναι κάτι ολοκληρωμένο??Ισορροπεί μια σχέση μονάχα στην ηδονή και στη γλώσσα του κορμιού ; ή απαιτείται και η παρουσία της ΑΓΑΠΗΣ Μπορεί να αντέξει χωρίς να υπάρχει πνευματική επαφή?Στην ταινία αποδείχτηκε πως όχι.Βέβαια στην συγκεκριμμενη ταινία η πρωταγωνίστρια άρχισε πολύ σύντομα να ερωτεύεται το άλλο πρόσωπο.Έτσι συνήθως γίνεται οτάν υπάρχει χημεία κάποιον θα χτυπήσουν πρώτα τα βέλη του ερώτα.

Το παράδοξο είναι πως εδώ εχουμε να κάνουμε με έναν έρωτα και από τις δύο πλευρές.Το τέλειο δηλαδή!Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο ενώ είναι ερωτευμένος με τον άλλον δεν το εχει παραδεχτεί ούτε στον ίδιο του τον εαυτό??πόσο πια στον άλλον??και τι γίνεται φυσικά όταν το καταλαβαίνει όταν είναι πια πολύ αργά??οταν ο άλλoς δεν εχει πια την αντοχή και την υπομονή να το ζεί όλο αυτό μόνος του και αναγκάζεται να φύγει??Δυστυχώς συνήθως τότε είναι πια πραγματικά αργά .Όπως στην ταινία.Ο έρωτας όπως και το Παθος θέλει δυο.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι ίσως και εγώ όπως και εσείς να μην παραδεχτήκαμε κάποτε στον εαυτό μας κάποια συναισθήματα που ίσως νιώσαμε για κάποιον και έτσι ίσως τόσο απλά να χάθηκε κάτι τόσο ΟΜΟΡΦΟ……

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Μεσάνυχτα στο Παρίσι











Η νέα ταινία του Γούντι Άλεν, «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», που προβάλλεται από τις 6 Οκτωβρίου στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι μία ρομαντι κομεντί που εκτυλίσσεται στην Πόλη του Φωτός. Μια οικογένεια πηγαίνει εκεί για επαγγελματικούς λόγους κι ένα νεαρό ζευγάρι ετοιμάζεται για να παντρευτεί το φθινόπωρο, αλλά ζει καταστάσεις που φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή του. Η ταινία αφηγείται το μεγάλο έρωτα ενός νέου άντρα για μια πόλη, το Παρίσι, και μιλάει για τους ανθρώπους που έχουν την ψευδαίσθηση ότι αν είχαν μιαν άλλη ζωή, διαφορετική από τη δική τους, θα ζούσαν πολύ καλύτερα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων οι Όουεν Γουίλσον, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κάθι Μπέιτς και Κάρλα Μπρούνι.

Ακόμη και για όσους δεν έχουν πάει ποτέ στο Παρίσι, το όνομα της πόλης είναι σχεδόν συνώνυμο με κάτι μαγικό. Ο Γούντι Άλεν δεν θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερο μέρος στον κόσμο για τη νέα του ρομαντική κομεντί. Το Παρίσι είναι μια πόλη με το δικό της μύθο, με πολιτιστική κληρονομιά, που φημίζεται για την εξαιρετική αισθητική των δρόμων, των λεωφόρων και των κήπων της, καθώς και για το γεγονός ότι φιλοξενεί μερικά από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Η ιστορία της, που έχει χαραχτεί τόσο από τα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα σε αυτήν, αλλά και από θρυλικά εστιατόρια και καφέ της, γίνεται αισθητή παντού.

Το Παρίσι, η πόλη του φωτός, είναι για τον Γούντι Άλεν ισάξια με τη Νέα Υόρκη. Τις θεωρεί δύο από τις πιο μεγάλες πόλεις του κόσμου. «Φυσικά και είμαι προκατειλημμένος υπέρ της Νέας Υόρκης επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί», λέει, «αλλά αν δεν ζούσα στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι θα ήταν η πόλη που θα ήθελα να ζήσω».

Είναι η δεύτερη φορά που ο Άλεν γυρίζει μία ταινία στο Παρίσι, μετά το Everyone says I love you. «Μου δίνει μεγάλη χαρά να παρουσιάζω το Παρίσι στο κοινό μου με τον τρόπο που εγώ το βλέπω», λέει. «Ακριβώς όπως και με τη Νέα Υόρκη. Εγώ, την παρουσιάζω με το δικό μου τρόπο, και άλλοι σκηνοθέτες με το δικό τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το Παρίσι. Θα μπορούσε να έρθει κάποιος σκηνοθέτης και να το παρουσιάσει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αλλά, εγώ θέλω να το παρουσιάσω με το δικό μου τρόπο, και να προβάλλω τα δικά μου συναισθήματα για αυτήν την πόλη».

Ο Άλεν ερωτεύτηκε το Παρίσι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του WHAT’S NEW PUSSYCAT, το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως ηθοποιός και συγγραφέας. Όπως ακριβώς ο Ζιλ, ο πρωταγωνιστής έχει μετανιώσει που δεν έμεινε εκεί όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, όπως και άλλοι συντελεστές της ταινίας. «Το να κάνω κάτι τέτοιο, ήταν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο για μένα εκείνη τη χρονική περίοδο» λέει. «Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα μείνει, ή τουλάχιστον να είχα ένα διαμέρισμα εκεί και να μοίραζα το χρόνο μου, αλλά δεν το έκανα, και το μετάνιωσα εκ των υστέρων».

Όπως συμβαίνει συνήθως με τις ταινίες του Γούντι Άλεν, μία πλειάδα αξιόλογων ηθοποιών συμμετέχουν σε αυτές. Έτσι και στα ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ παρελαύνουν γνωστοί ηθοποιοί όπως οι Έιντριεν Μπρόντι και Κάθι Μπέιτς, αλλά και ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί όπως οι Κόρεϊ Στολ, Νίνα Αριάντα, Τομ Χίντλστον, Άλισον Πιλ και Λέα Σεϊντού.

Modern Art

















Με τον όρο Μοντέρνα τέχνη αναφερόμαστε κυρίως στην καλλιτεχνική παραγωγή που παρατηρήθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα έως περίπου το 1970. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος σύγχρονη τέχνη, ωστόσο δηλώνει περισσότερο την πλέον πρόσφατη καλλιτεχνική παραγωγή. Η Μοντέρνα τέχνη χαρακτηρίζεται από μια νέα προσέγγιση στις τέχνες, τέτοια ώστε πλέον να μην έχει πρωτεύουσα σημασία η ακριβής αναπαράσταση των αντικειμένων (π.χ στη ζωγραφική ή γλυπτική) όσο ο πειραματισμός με νέους και πρωτότυπους τρόπους απεικόνισης τους, συχνά αποδομώντας το αντικείμενο ή προβάλλοντας το αφαιρετικά. Η έννοια της μοντέρνας τέχνης ταυτίζεται συχνά και με τον όρο Μοντερνισμός

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

Η αναπνοή της ενεργοποίησης (energizing breathing – fire breath)

Αυτή είναι μια αναπνοή που χρησιμοποιείται στη yoga και στο taichi. Είναι μια αναπνοή που μας μαθαίνει να χρησιμοποιούμε ολόκληρους τους πνεύμονες μας και όχι μόνο το ένα τρίτο όπως γίνεται με τη ρηχή αναπνοή.

Η Αναπνοή της Ενεργοποίησης αποτελείται από την Διαφραγματική αναπνοή και την Ανάποδη αναπνοή. Με την αναπνοή αυτή ενεργοποιούνται όλα τα όργανα που βρίσκονται στη περιοχή της κοιλιάς, απελευθερώνεται το διάφραγμα και πηγαίνει περισσότερο οξυγόνο στον εγκέφαλο. Αυξάνεται η βασική μας ενέργεια, η ζωτική μας ενέργεια (επινεφρίδια), δυναμώνει το ανοσοποιητικό μας (Θύμος αδένας). Δυναμώνουν οι πνεύμονες μας.

Τις αναπνοές αυτές μπορούμε να τις κάνουμε ξαπλωμένες η όρθιες. Αν είστε ξαπλωμένες ακουμπήστε τα χέρια σας κάτω από τον αφαλό και νιώστε τη κίνηση της κοιλιάς.

1. Καταρχάς χρειάζεται να κρατάμε το στήθος μας χαλαρό και να κουνάμε με την αναπνοή μας μόνο τη κοιλιά μας. Αυτό στην αρχή μπορεί να μην γίνεται εύκολα αλλά με την εξάσκηση θα τα καταφέρετε.

2. Το επόμενο βήμα είναι με την εισπνοή μας να φουσκώσουμε τη κοιλιά μας (όχι μόνο το στομάχι μας). Κρατάμε ελάχιστα την εισπνοή μας και μετά εκπνέουμε τραβώντας τη κοιλιά μας μέσα, μέσα. Συγχρόνως προσπαθήστε να νιώσετε ότι μαζί με την κοιλιά, τραβάτε απαλά και τη μήτρα, το περίνεο. Κρατάμε ελάχιστα την εκπνοή μας.

3. Κάντε αυτή την αναπνοή εννέα φορές

4. Χαλαρώστε και συνεχίστε με την Ανάποδη αναπνοή.

5. Τώρα στην εισπνοή σας τραβήξτε την κοιλιά σας μέσα χωρίς όμως να σηκωθεί το στήθος. Συγχρόνως νιώστε ένα ελαφρό τράβηγμα στη μήτρα και το περίνεο. Κρατήστε την αναπνοή ελάχιστα.

6. Στην εκπνοή αφήστε τη κοιλιά ελεύθερη. Ελαφρό κράτημα.

7. Κάντε αυτή την αναπνοή εννέα φορές

Στην αρχή θα κάνετε αυτές τις αναπνοές αργά και συνειδητά. Αργότερα μπορεί να γίνονται και γρήγορα.

Για να έχουμε αποτελέσματα οι αναπνοές αυτές πρέπει να γίνονται καθημερινά.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ......


ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

O άνθρωπος που θα πίστευε τον εαυτό του ως απόλυτα καλό, θα ήταν πνευματικά ηλίθιος.

Αν η συνείδηση μας κάνει ανθρώπους, τότε και η ατέλεια είναι ένα διακριτικό χαρακτηριστκό του είδους μας. Οι άνθρωποι περνάμε σχεδόν τον περισσότερο χρόνο μας διορθώνοντας λάθη – φτάνει να διαβάσει κανείς μια οποιδήποτε εφημερίδα- παρά φτιάχνοντας πράγματα αξίας.
Η αποδοχή του στοιχείου αυτού του ανθρώπινου χαρακτήρα μας βοηθάει να είμαστε ταπεινοί και ακόμα πιο σημαντικό, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο πεδίο που έχουμε μπροστά μας για βελτίωση. Κάθε αποτυχία ή λάθος μας διδάσκει παράλληλα πως θα επιτύχουμε το καλύτερο. Τα άκαμπτα άτομα, που προσπαθούν να τα κάνουν όλα καλά, υποφέρουν από πριν συνέπειες των ατελών πράξεων τους. Συνηθίζουν να ενοχοποιούν τους άλλους για ό,τι τους βγαίνει άσχημα και χάνουν την ψυχραιμία τους όταν κάποιος τους επισημάνει ένα σφάλμα που μπορεί να έχουν κάνει.
Η πνευματική συμβολή που μας δίνει ο Νίτσε είναι αυτή: Δεν μπορούμε να φιλοδοξούμε να είμαστε πάντα καλοί και να τα κάνουμε όλα καλά, αρκεί απλώς η διάθεση να κάνουμε σήμερα τα πράγματα λίγο καλύτερα απ΄ ό,τι τα κάναμε χτες.
Οι Ιάπωνες έχουν μία λέξη, wabi-sabi, που προσδιορίζει την τέχνη της ατέλειας, σε αυτό που είναι ανολοκλήρωτο, ακανόνιστο και πρόσκαιρο υπάρχει ομορφιά και ζωή, γιατί εμπεριέχει τη λαχτάρα της φύσης να τελειοποιήσει τον εαυτό της.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Άλλαν Πέρσυ » Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας»


Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ!

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα πολύ ενδιαφέρον παιδικό βιβλίο.

Το «Σημασία έχει η αγάπη!» είναι ένα βιβλίο που παρουσιάζει στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας με ευαισθησία και τρυφερότητα τη σημασία της αγάπης, που μπορεί να ανθίσει σε όλα τα σπίτια και όλες τις οικογένειες, ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά τους.

Συγγραφέας του βιβλίου είναι η Ζίκα Μεταξά και την εικονογράφηση έχει κάνει η Στέλλα Καπεζάνου.

Σημασία έχει η αγάπη!

Συγγραφέας: Μεταξά Ζήκα

Εικονογράφος: Καπεζάνου Στέλλα

Εκδότης: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Σειρά: Παιδική Βιβλιοθήκη

Κωδικός προϊόντος: B202262

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

The Piano - Amazing Short - Animation by Aidan Gibbons, Music by Yann Ti...













the piano -Yann Tiersen

......one of the most beautiful things i have ever heard

Θα περάσει αρκετός χρόνος μέχρι ο μουσικός κόσμος να μπορέσει να βρει μία «ετικέτα» να προσδιορίσει τον Tiersen. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μουσική του τα ξεπερνά όλα τα στερεότυπα και καταφέρνει να συγκινεί και να δίνει αισιοδοξία ακόμα και εκεί που είναι όλα μαύρα.

Ένα βιβλίο που έχω ξεχωρίσει

Όλα σού τα ‘μαθα

μα ξέχασα μια λέξη

Αν είχαμε δύο ζωές , δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα.Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα.Θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα , σαν δοκιμή , για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε την δεύτερη.Αν πεθαίναμε δύο φορές ,είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη .Δυστυχώς δεν είναι έτσι.Η ζωή μας είναι μόνο μία ,και μάλιστα μικρής διάρκειας.Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά.Χωρίς πρόβα , χωρίς δοκιμή.Γι ‘αυτό ,πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε.Εμείς γράφουμε το σενάριο που μας αξίζει.Εμείς φτιάχνουμε τα σκηνικά που μας αρέσουν.Εμείς επιλέγουμε τους ηθοποιούς.Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα οι θεατές. Στο τέλος εμείς θα το απολαύσουμε ή δε θα το απολαύσουμε.Εμείς θα το χειροκροτήσουμε ή δε θα το χειροκροτήσουμε.

<< Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά διακεκριμένου καθηγητή του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας στη Ελλάδα με διεθνή αναγνώριση.Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.>>

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ......


ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ

Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά τη φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ’ αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό.

Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν και αυτά και ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά, και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να κτυπήσουν τους θεούς.

Ο Ζευς τότε σκεπτόταν με τους άλλους θεούς, τι να τους κάμουν, και δεν εύρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν τους φαινόταν σωστό. Η λατρεία τότε και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Ούτε πάλι να τους ανέχονται ν’ ασχημονούν. Τέλος ύστερ’ από πολλά είχε ο Ζεύς μια έμπνευση και τους λέγει:
«Έχω, μου φαίνεται, ένα μέσον, ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. «Προς το παρόν» είπε «θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθένα.»
Ο καθένας μας λοιπόν είν’ ένα ημίτομον ανθρώπου, σχισμένος όπως είναι από ένας σε δύο, καθώς οι γλώσσες τα ψάρια. Και ζητεί διαρκώς ο καθένας το άλλο του ημίτομον.
Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ, τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν’ αποχωρισθούν. Αυτοί είναι, που περνούν πιστοί μεταξύ τους ολόκληρη ζωή. Οι ίδιοι δεν θα ήσαν σε θέση καν να εκφράσουν, τι θέλει επί τέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθεί, ότι είναι η ερωτική απόλαυση, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας από του άλλου την συμβίωση με πάθος τόσο σφοδρό. Κάτι άλλο είναι μάλλον – το βλέπει κανείς – αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει. Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά.


Απόσπασμα από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα.


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011


ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΝΟΗΜΑΤΑ!!

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΥΞ- ΛΑΞ

Κυνηγάω το χρόνο που φεύγει μπροστά μου
βιάζομαι, τρέχω όμως πάντα βρίσκεται μπρός μου
Σαν ένας πίνακας που έμεινε στη μέση
σαν ένα όνειρο που χάθηκε στην σκέψη
Είν' η αγάπη που φεύγει

Είν' η αγάπη που φεύγει

Είναι το φώς την αυγή που στην φύση κυλάει
Ένα πουλί με κοιτάει και χαμογελάει
Δεν είναι τίποτα που ξέρεις, που λυπάσαι
χαρά και πόνος σε χωρίζουν να φοβάσαι
Είν' η αγάπη που τρέχει

Είν' η αγάπη που τρέχει

Ταξιδεύω μαζί σου στου νού τις εκτάσεις
πρόσεξε μόνο την αγάπη να μην χάσεις
Λίγο πιο πίσω από τη σκέψη είναι η γνώση
μην στηριχτείς στην λογική θα σε θαμπώσει
Είν' η αγάπη που μένει

Είν' η αγάπη που μένει!!!!!!

Pyx Lax - Pinakas

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011


''ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ''
ΤΖΑΚ ΚΕΡΟΥΑΚ

"Έχει θέση;"

"Και βέβαια, έχει θέση για όλο τον κόσμο."

Η πιο όμορφη τσάρκα της ζωής μου ήταν έτοιμη να ξεκινήσει.

Γραμμένο το 1951 και εκδομένο το 1957 το ‘‘Στο δρόμο’’ του Τζακ Κέρουακ είναι ένα βιβλίο ορόσημο για τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα. Ολοκληρωμένο μέσα σε μόνο τρεις εβδομάδες πυρετώδους δουλειάς από τον Κέρουακ το βιβλίο γνώρισε άμεση επιτυχία και αναγνωρίστηκε ως το ευαγγέλιο ενός εντελώς νέου και ανατρεπτικού τρόπου σκέψης και ζωής από μια γενιά που ασφυκτιούσε μέσα στο υπερσυντηρητικό και φοβισμένο περιβάλλον της μεταπολεμικής Αμερικής και είχε ήδη αρχίσει να αντιδρά. Βιβλίο – σύμβολο για τη λεγόμενη
Beat Generation, αυτή την παρέα των νεαρών (Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Gregory Corso κ.α.), διανοουμένων και μη, που ήθελαν να καταγγείλουν την ασχήμια, το άγχος και την αποπνιχτική ατμόσφαιρα της αμερικανικής ζωής και την «ψευτιά» του αμερικανικού ονείρου και να προβάλλουν την απόλαυση της ελεύθερης και απλής ζωής, της γεμάτης εκπληκτικές εμπειρίες και συγκινήσεις, για όποιον είναι διατεθειμένος να την κυνηγήσει.

Το θέμα του βιβλίου είναι τα ταξίδια δυο φίλων, του Σαλ (Κέρουακ) και του Ντην (Νηλ Κάσαντι), από τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη, καθώς και στο Μεξικό. Ταξίδια γεμάτα περιπέτειες διαφόρων ειδών, γεμάτα γνωριμίες με πρόσωπα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, γεμάτα εμπειρίες που διαμορφώνουν τον συγγραφέα και πάνω στις οποίες στοχάζεται προσπαθώντας να ανακαλύψει και τον εαυτό του. Ταξίδια μέσω των οποίων δίνεται μια ζωντανή απεικόνιση και γλαφυρή περιγραφή της Αμερικής της δεκαετίας του
’50. Και ακριβώς μέσω αυτής της πιστής απεικόνισης προβάλλει και η κριτική, η καταγγελία και η άρνηση της καταστημένης τάξης πραγμάτων, των παραδοσιακών αξιών και εξουσιών. Ταξίδια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και χωρίς άλλο σκοπό εκτός από τη χαρά του ταξιδιού και την απόλαυση της ζωής «στο δρόμο» κάτω από τους ήχους της τζαζ, της μουσικής που τόσο επηρέασε και τόσο αγαπήθηκε από τους πρωταγωνιστές της γενιάς των beat.

Το «Στο δρόμο» αποτέλεσε σημαντική επιρροή και
έμπνευση για πάρα πολλούς. Από την Beat Generation ως τα κοινωνικά κινήματα και τους hippies της δεκαετίας του ’60, από μουσικούς όπως οι Bob Dylan, Jim Morrison, Tom Waits μέχρι συγγραφείς όπως ο Hunter S. Thompson και σκηνοθέτες όπως ο Jim Jarmusch. Το βιβλίο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να συναρπάζει με τη δύναμη και την αυθεντικότητά του και αποτελεί μια συμβολική ενσάρκωση κάθε άρνησης του καθωσπρεπισμού και κάθε μορφής καταπίεσης, προβάλλοντας την απλότητα και τη χαρά της ζωής. Μιας ζωής ελεύθερης από κάθε είδους συμβάσεις, μιας ζωής «αλήτικης», μιας ζωής σαν ένα ταξίδι που δεν έχει τέλος και που δε θέλει και να τελειώσει ποτέ….

Ο Τζακ Κέρουακ (1922-1969) θεωρείται από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς και ποιητές του 20ου αιώνα. Έργα του είναι «Η πόλη και η κωμόπολη» (1950), «Οι αλήτες του Ντάρμα» (1958), «Οι υποχθόνιοι» (1958), «Τριστέσσα» (1960) κ.α.

ΑΝΤΡΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ



Σας προτείνω δύο βιβλία που ένας άνδρας πρέπει να έχει διαβάσει στη ζώη του!

«Στο Δρόμο» του Jack Kerouac

“… οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότυπα πράγματα αλλά καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά.”

Tο Στο Δρόμο είναι ένα αληθινό βιβλίο. Αυθεντικό. Πιο αυθεντικό δεν γίνεται! Δε χρειάζονται ιδιαίτερες περιγραφές…απλά διαβάστε το, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει.

Εκδόσεις: Orion Publishing Co – Θα το βρείτε σε μεγάλα βιβλιοπωλεία.


Life» – Keith Richards

If you want to get to the top, you’ve got to start at the bottom», λέει ο Keith Richards!

Το «προσωπικό ταξίδι» του Keith Richards, το ταξίδι της ζωής του, αποτυπώνεται στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Life». O Keith μιλάει για την αρραβωνιαστικιά του, τα ναρκωτικά, τους έρωτες της ζωής του αλλά και την περίοδο που πέρασε στη φυλακή.Το βιβλίο είναι βαρύ και ανάλαφρο όσο και η ζωή ενός αθώου ρόκερ.

Εκδόσεις: Pearson Education Limited – Θα το βρείτε σε μεγάλα βιβλιοπωλεία.

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

«Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας» – Άλλαν Πέρσυ

Στα 99 κεφάλαια του βιβλίου αυτού ο Άλλαν Πέρσυ συγκεντρώνει τις πιο καίριες σκέψεις του μεγάλου φιλοσόφου, δείχνοντας πώς μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε σε κάθε στιγμή της ζωής. Μας βοηθάει να παίρνουμε αποφάσεις, να ανακτούμε το θάρρος μας, να ξαναβρίσκουμε τη σωστή πορεία μας, να σταθμίζουμε τη σημασία των όσων μας συμβαίνουν στη διάρκεια της μέρας. Διαβάστε το!

Από τις Εκδόσεις Πατάκη


2. Ο καλός και ο κακός – Philip Pullman

The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ

Μέσα από αυτή την εξαιρετικά δοσμένη, μαγευτική επαναφήγηση της ζωής του Ιησού, ο Φίλιπ Πούλμαν προσεγγίζει με μια διαφορετική ματιά την πλέον καταλυτική ιστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Φορτισμένο με μυστήριο, συμπόνια και τρομακτική δύναμη, το βιβλίο αυτό ρίχνει νέο φως στο ζήτημα της ταυτότητας του Ιησού και θέτει στον αναγνώστη ερωτήματα τα οποία θα συνεχίσουν να τον απασχολούν πολύ καιρό αφ’ ότου ολοκληρώσει και την τελευταία σελίδα. Ένα βιβλίο που έχει προκαλέσει μεγάλο σάλο αφού στις σελίδες του ξαναγράφεται η Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς Χριστός κατά τον Πούλμαν δεν ήταν ένα αλλά δύο πρόσωπα!!!

Η ελληνική έκδοση ωστόσο αφαιρεί από τον τίτλο αυτό τον διαχωρισμό και μένει απλά στον καλό και τον κακό…
Τα συμπεράσματα δικά σας…

Από τις Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη

3. Το κοιμητήριο της Πράγας – Ουμπέρτο Έκο

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ανάµεσα στο Τορίνο, το Παλέρµο και το Παρίσι, συναντάµε µια υστερική σατανίστρια, έναν αβά που πεθαίνει δύο φορές, µερικά πτώµατα µέσα σ’ έναν υπόνοµο του Παρισιού, έναν Γαριβαλδίνο που ονοµάζεται Ιππόλυτος Νιέβο και χάθηκε στη θάλασσα κοντά στο Στρόµπολι, το ψεύτικο bordereau του Ντρέιφους για τη γερµανική πρεσβεία, τη σταδιακή µεγέθυνση του πλαστογραφήµατος που έγινε γνωστό ως Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο θα εµπνεύσει στον Χίτλερ τα στρατόπεδα εξόντωσης, Ιησουίτες που δολοπλοκούν εναντίον των Μασόνων, Μασόνους, Καρµπονάρους και Ματσινιανούς που στραγγαλίζουν τους παπάδες µε τα έντερά τους, έναν Γαριβάλδη αρθριτικό και στραβοκάνη, τα σχέδια των Μυστικών Υπηρεσιών του Πιεµόντε, της Γαλλίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, τις σφαγές στο Παρίσι της Κοµούνας, όπου ο κόσµος τρώει τα ποντίκια, αηδιαστικά και ρυπαρά στέκια εγκληµατιών οι οποίοι, ανάµεσα στους ατµούς απ’ το αψέντι, καταστρώνουν εκρήξεις κι εξεγέρσεις στις πλατείες, ψεύτικες γενειάδες, ψεύτικους συµβολαιογράφους, ψεύτικες διαθήκες, διαβολικές αδελφότητες και µαύρες λειτουργίες.

Σχεδόν τριάντα χρόνια µετά Το όνοµα του ρόδου, το οποίο καθιέρωσε τον Ουµπέρτο Έκο ως έναν από τους σηµαντικότερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, το πολυαναµενόµενο Κοιµητήριο της Πράγας αποδεικνύει ότι το ταλέντο του ιδιοφυούς Ιταλού διανοούµενου παραµένει αστείρευτο.

«Έγραψα ένα μυθιστόρημα. Και το μυθιστόρημα, σε αντίθεση με το δοκίμιο, δεν καταλήγει σε συμπεράσματα αλλά φέρνει στο φως αντιφάσεις. Έτσι λοιπόν, παρουσίασα τη γέννηση και την ανάπτυξη του αντισημιτισμού. Με ενδιέφερε να διηγηθώ πώς μέσα από τη συσσώρευση αυτών των στερεοτύπων δημιουργήθηκαν τα «Πρωτόκολλα». Ο αναγνώστης πρέπει να καταλάβει ότι τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν αλήθεια. Ότι όλα ήταν ένα κατασκεύασμα. Γνωρίζω καλά ότι μπορεί να υπάρξουν αμφιβολίες. Αλλά η πρόθεσή μου ήταν να δώσω μια γροθιά στο στομάχι του αναγνώστη. Και πιστεύω ότι του έχω δώσει όλα τα κλειδιά για να καταλάβει το μήνυμά μου.» Ουμπέρτο Έκο