Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
La Haine
Η ταινία αρχίζει με τα λόγια αυτά:
“Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από κτίριο 50 ορόφων …
… ο τύπος όσο πέφτει μονολογεί ασταμάτητα για να καθησυχάσει τον εαυτό του:
« … ως εδώ όλα καλά …
…. ως εδώ όλα καλά …
… ως εδώ όλα καλά … »
όμως το σημαντικό δεν είναι η πτώση είναι η προσγείωση….”
Και με τα ίδια λόγια τελειώνει.
Στην πλειοψηφία τους, οι ταινίες αυτές επικεντρώνονται στα φαινόμενα και τις επιπτώσεις της κοινωνικής κρίσης στη σημερινή Γαλλία, μέσα από μια μετααποικιακή κριτική προσέγγιση. Οι ταινίες αυτές ήρθαν να αμφισβητήσουν το ιστορικά διαμορφωμένο consensus για τη σχέση ανάμεσα στο αστικό κέντρο και τα περίχωρα του (banlieues) και τον κυρίαρχο ηγεμονικό λόγο για την οικουμενική αξία της ιδιότητας του πολίτη (citoyenneté), που πρώτη καθιέρωσε η Γαλλική επανάσταση, καταδεικνύοντας τη σχετικότητα της, όταν αυτή αναφέρεται στο αποικιοκρατικό παρελθόν της χώρας.
Οι περισσότερες «ταινίες της πόλης» έχουν ως κοινό μοτίβο το «ταξίδι» μεταξύ της πόλης και των προαστίων της, μέσα από το οποίο αναδεικνύονται οι εθνοτικές διαφορές και οι πρακτικές χωροκοινωνικού διαχωρισμού που καταλήγουν στη δημιουργία εθνοτικών ταυτοτήτων[2].
Το “La Haine” του Mathieu Kassovitz, είναι η πλέον αντιπροσωπευτική και δημοφιλής ταινία αυτής της κατηγορίας.
Στην εργασία αυτή, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε, τα αφηγηματικά και μορφολογικά στοιχεία της ταινίας, μέσα από τα οποία «κατασκευάζεται» η εθνοτική-κοινωνική ταυτότητα των πρωταγωνιστών της, στο πλαίσιο μιας κοινωνικογεωγραφικής προσέγγισης. Πριν όμως από αυτό, θα αναφερθούμε με συντομία στο περιεχόμενο της ταινίας.
Πλοκή της ταινίας
Η ταινία χαρτογραφεί ένα 24ωρο συναισθηματικής έντασης με τραγική κατάληξη, τριών μεταναστών, έπειτα από μια εξέγερση νεαρών στα Παρισινά προάστια (banlieues)[3]. Οι πρωταγωνιστές, μια παρέα τριών νεαρών φίλων, που κατάγονται από διαφορετικές εθνικές ομάδες και ζουν σε ένα υποβαθμισμένο οικοδομικό συγκρότημα στέγασης μεταναστών (ZUP – Zone à Urbaniser en Priorité) στα προάστια του Παρισιού: ο Vince είναι εβραίος, ο Hubert είναι μαύρος και ο Saїd είναι Άραβας. Ο τέταρτος φίλος της παρέας ο νεαρός Abdel, έπεσε θύμα της αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο. Ο Vince, ο πιο ευέξαπτος της παρέας, ορκίζεται ότι σε περίπτωση που ο φίλος τους πεθάνει, θα εκδικηθεί σκοτώνοντας έναν αστυνομικό, χρησιμοποιώντας το υπηρεσιακό περίστροφο που χάθηκε κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Το κοινό στοιχείο που συνέχει τα μέλη της παρέας, παρά τη διαφορετική τους εθνική προέλευση, είναι ο κοινός τρόπος ζωής και η συνείδηση της κοινωνικής τους ταυτότητας: είναι νέοι, άνεργοι και βιώνουν το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, το ρατσισμό και την απόρριψη και δεν ελπίζουν σε τίποτα.
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Υπέροχο ποίημα για τα παιδιά του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή και φιλόσοφου Χαλίλ Γκιμπράν…
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Τον χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Μόνο να μη χάσουμε τη χαρά μας
Απόσπασμα από άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη που διάβασα στην Καθημερινή. Το μοιράζομαι μαζί σας.
Για το μόνο που ανησυχούσε ήταν να «μη μας πάρουν τη χαρά μας…». ‘Έλεγε και ξανάλεγε σαν να μονολογούσε. Καθόταν στη διπλανή θέση του αεροπλάνου, και στη διάρκεια του τρίωρου ταξιδιού, αφηγήθηκε τη ζωή της με ένα τρόπο συναρπαστικό απλό και αφοπλιστικά ειλικρινή…. Είναι κοντά στα 50, ντυμένη με φόρεμα και αθλητικά, είναι όμορφη με ένα τρόπο ανεπιτήδευτο και αυτάρκη. Άνθρωπος ανήσυχος, ακούραστος, φιλομαθής, φιλοπερίεργος. Όταν έρχεται η κουβέντα στην οικονομική κρίση, η αγωνία της εντοπίζεται σε ένα μόνο πράγμα: στην απώλεια της χαράς. Με αιφνιδιάζει.
…. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου δεν έχει την πολυτέλεια των καταθλίψεων ή της μεμψιμοιρίας. Η ζωή την τραβάει από το μανίκι.
…. Την παρακολουθώ, μάλλον σιωπηλή με ελάχιστες παρεμβάσεις. Μοιάζει με ηρωίδα μυθιστορήματος, ο λόγος της έχει ακρίβεια, αμεσότητα και ακρίβεια, ζυγίζει τα γεγονότα, δεν τα μεγεθύνει, δεν τα δραματοποιεί, ακόμη και εκείνα (όπως οι αιφνίδιοι θάνατοι) που καθορίζουν τον ανθρώπινο βίο.
Δεν ήταν αγανακτισμένη, με την οικονομική κρίση. Αυστηρή ναι, θυμωμένη ναι. Αυτό που θα μπορούσε να τη διαλύσει, όμως, είναι η απραξία. Η καθήλωση. Είναι εκπαιδευμένη να βρίσκει λύσεις, να αναπληρώνει τις απώλειες, να μην κάμπτεται από την αποτυχία.
Η γυναίκα αυτή, γήινη και μεθοδική, συγκεντρώνει τη δυναμική μιας Ελλάδας με αντοχές και προοπτική. Επινοητικότητα και ασκημένο ένστικτο επιβίωσης. Στο δαιδαλώδες αεροδρόμιο του προορισμού μας, χωρίς να μιλάει καμία ξένη γλώσσα, έβρισκε πιο γρήγορη απ΄όλους τη σωστή κατεύθυνση και τις εξόδους. Συγκεντρωνόταν στο στόχο της και προχωρούσε με βήμα σταθερό και αποφασισμένο. Την παρατηρούσα. Τη θαύμαζα και την καμάρωνα. Δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι εκείνο που δεν θα επιτρέψει από κανένα να της στερήσει, είναι μόνο ένα πράγμα: τη χαρά της.
Μαθαίνοντας να πετάς
Απόσπασμα από το αγαπημένο μου βιβλίο «Ο Γλάρος Ιωνάθαν» του Richard Bach.
«…κάποια μέρα, Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε, θα μάθεις πως η ανευθυνότητα δεν αποδίδει. Η ζωή είναι το άγνωστο κι αυτό που παραμένει άγνωστο• ένα μόνο είναι γνωστό: πως ερχόμαστε στον κόσμο τούτο για να τρώμε, για να παραμείνουμε ζωντανοί όσο μπορούμε περισσότερο».
‘Ένας γλάρος δεν αντιμιλά ποτέ στο Συμβούλιο τού Σμήνους, αλλά η φωνή του Ιωνάθαν ξέσπασε.
«Ανευθυνότητα; Αδέλφια μου!» φώναξε. «Ποιός είναι πιο υπεύθυνος από το γλάρο που ανακαλύπτει κι ακολουθεί ένα νόημα, έναν ανώτερο σκοπό στη ζωή; για χίλια χρόνια τσαλαβουτούμε ψάχνοντας να βρούμε ψαροκεφαλές, αλλά τώρα έχουμε ένα σκοπό στη ζωή – να μάθουμε, να ανακαλύψουμε, να ‘μαστε λεύτεροι! Δώστε μου μια ευκαιρία μόνο, αφήστε με να σας δείξω τι ανακάλυψα…».
Το Σμήνος θαρρείς πως ήταν πέτρινο.
«Δεν ανήκεις πια στην Αδελφότητα» φώναξαν όλα μαζί, και μονομιάς έκλεισαν τ’ αυτιά τους και του γύρισαν τις πλάτες.
Ο Ιωνάθαν Γλάρος πέρασε τις υπόλοιπες του μέρες μόνος, αλλά πέταξε μακριά, πιο μακριά από τους Πέρα Βράχους. Ήταν θλιμμένος όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε• αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.
Κάθε μέρα μάθαινε περισσότερα. ‘Έμαθε πως μια βουτιά μπορούσε να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τα σπάνια και νόστιμα ψάρια που κολυμπούσαν κοπαδιαστά δέκα πόδια κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού: δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιζήσει. Έμαθε να κοιμάται στον αέρα, ακολουθώντας νυχτερινή πορεία πάνω στο θαλασσινό αγέρι και καλύπτοντας εκατό μίλια απ’ το ηλιοβασίλεμα ως τα ξημερώματα. Με τον ίδιο εσωτερικό του έλεγχο, πετούσε μες από βαριά θαλασσινή ομίχλη κι ανέβαινε ακόμα πιο ψηλά στον αστραφτερό καθαρό ουρανό… ενώ την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι γλάροι στέκονταν στη στεριά μέσα στην καταχνιά και τη βροχή. ’Έμαθε να πετάει με τους αψηλούς ανέμους βαθιά πάνω απ’ τη στεριά, να βρίσκει εκεί για να τραφεί νόστιμα έντομα.
‘Οτι είχε κάποτε ελπίσει να προσφέρει στο Σμήνος το κέρδιζε τώρα μόνο για τον εαυτό του• έμαθε να πετάει, και δε μετάνιωσε για το τίμημα που χρειάστηκε να πληρώσει. Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος ανακάλυψε πως η πλήξη κι ο φόβος κι ο θυμός είναι η αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη, κι όταν αυτά χάθηκαν από τη σκέψη του, έζησε μια πραγματικά μακριά κι ευχάριστη ζωή.
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
ΛΟΙΠΟΝ ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΚΥΛΑ...
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.
Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα,
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει,
τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
Γελάς γιατί σε θέλω,κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.
ART...
Από τις 12 ως τις 27/10 πραγματοποιείται στο Black Duck Multiplarte αφιέρωμα στον Charlie Chaplin με προβολές ταινιών, έκθεση ρούχων και αξεσουάρ της εποχής του Μεσοπολέμου, έκθεση φωτογραφιών και live, αφιερώνοντας έτσι τον Οκτώβριο στον άγγλο ηθοποιό.
Info: 12-27 Οκτωβρίου, Black Duct Multiparte, Χρήστου Λαδά 9α , 210 3234760Από τις 12 ως τις 27/10 πραγματοποιείται στο Black Duck Multiplarte αφιέρωμα στον Charlie Chaplin με προβολές ταινιών, έκθεση ρούχων και αξεσουάρ της εποχής του Μεσοπολέμου, έκθεση φωτογραφιών και live, αφιερώνοντας έτσι τον Οκτώβριο στον άγγλο ηθοποιό.
Info: 12-27 Οκτωβρίου, Black Duct Multiparte, Χρήστου
Λαδά 9α , 210 3234760
Από τις 12 ως τις 27/10 πραγματοποιείται στο Black Duck Multiplarte αφιέρωμα στον Charlie Chaplin με προβολές ταινιών, έκθεση ρούχων και αξεσουάρ της εποχής του Μεσοπολέμου, έκθεση φωτογραφιών και live, αφιερώνοντας έτσι τον Οκτώβριο στον άγγλο ηθοποιό.
Info: 12-27 Οκτωβρίου, Black Duct Multiparte, Χρήστου Λαδά 9α , 210 3234760
Non, rien de rien…
Από τις 21/10 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Αγγέλων Βήμα παρουσιάζεται η παράσταση Piaf, αφιερωμένη στα τραγούδια της μεγάλης γαλλίδας ερμηνεύτριας.Στον ρόλο της Πιάφ, η Μίλλη Καραλή.
Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Τηλ.: 210 5242211/ 13
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Σκέψεις για την συντροφικότητα.......
.........Άλλωστε, η έννοια της συντροφικότητας, αν θες, είναι να μπορείς να συνυπάρχεις, να εξελίσσεσαι, να παλεύεις, να πέφτεις, να ανεβαίνεις, να εκτίθεσαι, να τσακώνεσαι, να αγαπιέσαι, να ζηλεύεις, να διεκδικείς, να συγχωρείς και να προχωράς».
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
H ζωή που θα έρθει
Η Ζωή που θα Έρθει-Amador-Ισπανία-2010-112′
του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα
με τους Μαγκαλί Σολιέ, Θέλσο Μπουγκάγιο, Πιέτρο Σίμπιγιε, Σόνια Αλμαρκά
Ιστοσελίδα – IMDb – Φωτογραφίες - Βίντεο
Κυκλοφορία: 13/10/2011 (Rosebud/Odeon)
Η Μαρτσέλα είναι μια νεαρή μετανάστρια από το Περού, που ζει στη Μαδρίτη με τον σύντροφό της Νέλσον. Eνώ σκοπεύει να τον εγκαταλείψει, τα σχέδιά της ακυρώνονται όταν μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Για να ενισχύσει το εισόδημά τους αναλαμβάνει να φροντίσει για ένα μήνα τον ηλικιωμένο Αμαδόρ, που βρίσκεται κατάκοιτος στο σπίτι του. Οι δυο τους αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μέχρι που ο Αμαδόρ αφήνει την τελευταία του πνοή. Θέλοντας να εξασφαλίσει τα χρήματα που έχει τόσο ανάγκη, η Μαρτσέλα αποφασίζει να αποκρύψει από την οικογένειά του το γεγονός – με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο πολυβραβευμένος Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα («Πριγκίπισσες Των Δρόμων», «Δευτέρες Με Λιακάδα») επιστρέφει στη μυθοπλασία μετά από μία σύντομη στάση στο ντοκιμαντέρ. Εδώ βασίζεται στην στιβαρή ερμηνεία της ανερχόμενης Μαγκαλί Σολιέ για να δημιουργήσει μια γλυκόπικρη, γεμάτη μαύρο χιούμορ, κομεντί- σχόλιο στην οικονομική κρίση και την (πιο υπαρκτή από ποτέ) πάλη των τάξεων.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ
Υμνος στις αξίες της ζωής από τον Φερνάντο ντε Αρανόα
«Η ζωή που θα ‘ρθει», μια ταινία για την υπέρτατη δύναμη που νικάει τον θάνατο
Γιάννης Ζουμπουλάκης -Το Βήμα-19/09/2011
Με την τελευταία ταινία του, «Η ζωή που θα ‘ρθει» η οποία έκανε την πρεμιέρα της στοφεστιβάλ, ο ισπανός σκηνοθέτης Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόαυμνεί τις αξίες της ζωής που μπορούν να νικήσουν ακόμα και τον θάνατο.«Είναι μια ταινία για τη ζωή και την υπέρτατη δύναμή της – τόσο που ακόμα και ο θάνατος δεν μπορεί να την νικήσει» είπε ο ισπανός σκηνοθέτης την Κυριακή στο «Αττικόν», όπου στο πλαίσιο του φεστιβάλ κινηματογράφου «Νύχτες Πρεμιέρας conn-x», έγινε η πανελλήνια πρεμιέρα της τελευταίας ταινίας του, «Amador» (θα παιχθεί στις αίθουσες με τον ελληνικό τίτλο «Η ζωή που θα’ρθει».«Η πρόθεσή μου ήταν να μιλήσω για τους ανθρώπους που ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την αξία αυτής της ζωής» συνέχισε ο σκηνοθέτης.Ο ξενόγλωσσος τίτλος της ταινίας, «Amador», δηλώνει το όνομα ενός ηλικιωμένου άρρωστου που περιμένει το μοιραίο στο διαμέρισμά του στη Μαδρίτη. Την φροντίδα του αναλαμβάνει η Μαρτσέλα (Μαγκαλί Σολιέ), μετανάστρια από το Περού η οποία θέλει να αυξήσει το εισόδημά της γνωρίζοντας ότι είναι έγκυος από τον σύντροφό της που δεν το ξέρει.
Οταν όμως ο Αμαδόρ με τον οποίο η κοπέλα έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση πεθαίνει, η Μαρτσέλα αποφασίζει να μην το δηλώσει προκειμένου να συνεχίσει να παίρνει τα χρήματα από την κόρη του αποθανόντος.
Από εκεί αρχίσει να αναπτύσσεται μια ιστορία βουτηγμένη στη μελαγχολία, το «μαύρο» χιούμορ αλλά και τον σουρεαλισμό, στοιχεία που ισορροπούνται άψογα στα χέρια του νεαρού σκηνοθέτη, ο οποίος στις αρχές της περασμένης δεκαετίας είχε παρουσιάσει το μικρό αριστούργημα που λέγεται «Δευτέρες μ ε λιακάδα».
Ας διατηρήσουμε λοιπόν τις ανθρώπινες σχέσεις στο χέρι μας είναι.......
<< Ο φυλακισμένος της διπλανής πόρτας >>Σε μια πολύβουη μεγαλούπολη που γεννά ανασφάλειες, συναντιούνταιι, για πρώτη φορά θεατρικά, δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί και παρ' όλες τις αντιξοότητες που συναντούν, αποδεικνύουν πως η ζωη μπορεί να μην είναι κωμωδία, αλλά η κωμωδία είναι σίγουρα ζωή
ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ 1971 ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΤΟΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΦΕΣΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ .ΒΕΒΑΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ .ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ .ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΟΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΕΡΓΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘ΄ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΣ ΑΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ- ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ.ΜΑΣ ΚΟΒΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ ΜΑΣ ΚΟΒΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΕΓΩ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΣΟΥ Η ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ.ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ.......
Ο φυλακισμένος της διπλανής πόρτας>> στο θέατρο Ιλίσια
Σε όλα αυτά τα τραγικά ερωτήματα απαντά η "πιο λαμπρή πένα του Μπρόντγουεϊ", ο πολυβραβευμένος Νιλ Σάιμον με μια εξαιρετικά επίκαιρη κωμωδία, τον "Φυλακισμένο της Διπλανής Πόρτας", με την οποία ο Γρηγόρης Βαλτινός, εγκαινιάζει την καινούρια του θεατρική στέγη στο θέατρο "Ιλίσια".
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία-μετάφραση και μουσική επιμέλεια Γρηγόρη Βαλτινού, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και φωτισμούς Μελίνας Μάσχα.
Με θεατρική παρτενέρ την Κατερίνα Λέχου, με την οποία συνεργάζεται για πρώτη φορά, υπόσχονται άφθονο γέλιο σε μία παράσταση που φέρνει στο προσκήνιο καθημερινά προβλήματα όπως την αλλοπρόσαλλη ζωή στη μεγαλούπολη, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική αντιζηλία, την οικονομική ανασφάλεια, τον θυμό και την αγανάκτηση που κατακλύζουν την κοινωνία.
Μαζί τους, θα δούμε επί σκηνής και την Υβόννη Μαλτέζου, τον Κώστα Φλωκατούλα, την Αλεξάνδρα Παντελάκη, την Φωτεινή Ντεμίρη και τον Στάθη Νικολαϊδη.
Το έργο του Νιλ Σάιμον "The Prisoner Of Second Avenue" (στην ελληνική του μεταφορά "Ο Φυλακισμένος της Διπλανής Πόρτας"), ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1971 και παίχτηκε για τρία συνεχόμενα χρόνια, με πρωταγωνιστές τους Πίτερ Φολκ και Λι Γκραντ, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς. Στη συνέχεια, έγινε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές τους Τζακ Λέμον και Ανν Μπάνκροφτ, σε σενάριο του ίδιου του Σάιμον.
Έκτοτε, παίζεται συχνά σε θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο, ενώ το περασμένο καλοκαίρι ο Κέβιν Σπέϊσι το επέλεξε και το ανέβασε στο Λονδίνο, σε μια παραγωγή του Old Vic, με πρωταγωνιστές τους Τζεφ Γκόλντμπλουμ και Μερσέντες Ρουέλ.
"Μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει, γιατί σήμερα ακριβώς είναι η κατάλληλη εποχή για να αναβιώσει το συγκεκριμένο έργο του Σάιμον: αναφέρεται στην οικονομική κατάρρευση και στην αγωνία που προκαλεί η πόλη στους ανθρώπους, μια πόλη στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης…", έγραφε για την παράσταση ο κριτικός θεάτρου Μάικλ Μπίλινγκτον, της "Γκάρντιαν":
O Νιλ Σάιμον, συγγραφέας των μεγαλύτερων επιτυχιών του Μπρόντγουεϊ, έχει γράψει τριάντα τέσσερα θεατρικά έργα, τα οποία έγιναν όλα κινηματογραφικές ταινίες, σε σενάρια του ίδιου. Έχει τιμηθεί πολλές φορές με βραβεία Τόνι, Έμμυ, Πούλιτζερ, Χρυσές Σφαίρες, ενώ έχει σαρώσει όλα τα κινηματογραφικά και θεατρικά βραβεία (Writers Guild of America Award, Drama Desk Award, Outer Critics Circle Award κ.α)
Ο ίδιος ο Σάιμον, λέει για τη σχέση του με την κωμωδία: "Όταν ήμουν παιδί, σκαρφάλωσα σε μια μάντρα για να δω λαθραία την προβολή μιας ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν. Γέλασα τόσο πολύ, που έπεσα κάτω και άνοιξα το κεφάλι μου. Με πήγαν στον γιατρό, καταματωμένο και σκασμένο στα γέλια! Η άποψη που έχω για την απόλυτη επιτυχία μιας κωμωδίας, είναι ακριβώς αυτή: να κάνω το κοινό να πέσει στο πάτωμα, σπαρταρώντας από τα γέλια τόσο πολύ, που κάνα-δυο να λιποθυμήσουν κιόλας…"
Για την Ελληνική γλώσσα
Χθες έλαβα ένα email που θεωρώ πως πρέπει να δημοσιευθεί!
Αντιγράφω το παρακάτω από το facebook και το στέλνω, με την ελπίδα ότι και εσείς με τη σειρά σας θα το προωθήσετε (το θεωρώ εύστοχο). Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ, μικροί μεγάλοι να το διαβάσουν. Η γλώσσα των γλωσσών, η δική μας γλώσσα – που με δέος οι άλλοι λαοί την αντιμετωπίζουν και εύκολα κανείς το διαπιστώνει αυτό όταν βρεθεί έξω από τα σύνορα – είναι από μόνη της μουσική, μαθηματικά, φυσική, ιστορία, φιλοσοφία (…). Εμπεριέχει ΟΛΕΣ τις μέχρι στιγμής γνωστικές (μόνο;) κατακτήσεις του ανθρώπου. Κάθε λέξη, ακόμα και η πιο απλή, φέρει απερίγραπτο δυναμικό νόησης, ιστορίας και ανθρώπινου συναισθήματος και αποτελεί τη μεγαλύτερη κληρονομιά, που με κόπο και ΑΙΜΑ βάσταξαν οι πρόγονοί μας στη δύσκολη πορεία του Ελληνισμού, τόσες χιλιετηρίδες, με τόσους κατακτητές. Αποτελεί ζωντανό (ακόμα) και ακέραιο μνημείο της ιστορίας μας και περίτρανη απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν ενός πολιτισμού αξεπέραστου μέχρι σήμερα. Η γλώσσα ΜΑΣ βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, άρα το θεμέλιο του πολιτισμού μας, άρα η ίδια μας η ταυτότητα, άρα και το μέλλον των παιδιών ΜΑΣ…
Δεν είμαστε Βρετανοί, ούτε Αμερικάνοι, ούτε Γερμανοί, ούτε…. Δανοί και ούτε πρέπει να γίνουμε. Είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και είναι στο χέρι μας να παραμείνουμε, ξεκινώντας από το να γράφουμε Ελληνικά.
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…» Οσο ακόμα είναι καιρός, ας κάνουμε τα παιδιά μας να το καταλάβουν.
Η συνέντευξη του Βαγγέλη Ευαγγελίου στην εφημερίδα «Ο Λόγος των Κυκλάδων» – δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο 2011.
Πολλά χρόνια τώρα, από τότε που ανακάλυψα το internet, άρχισα να καταλαβαίνω από το τι αποτελείται ο κόσμος, σε μεγάλο ποσοστό! Χλιαρά πλάσματα, με καθόλου σκέψη, δυσκολία στην έκφραση, φόβο στην ζωή, αγένεια στην καθημερινότητα, μίσος στον πλανήτη που τα φιλοξενεί, άγρια βλέμματα στην αλήθεια, δολοφονίες επιθυμιών, παρέα με σαχλοτράγουδα, διασκεδάζοντας τον θάνατο του πρωινού τους και φυσικά εκτός των άλλων, φτύσιμο κατάμουτρα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον τους. Το να γράφεις Greeklish και όχι την μητρική σου γλώσσα (Ελληνικά) είναι σα να μην καμαρώνεις 2 σπουδαίους γονείς. Τους γονείς σου! Tα πιτσιρίκια (κάθε ηλικίας) στο διαδίκτυο, που δεν σέβονται την γλώσσα που μαθαίνουν στο Γυμνάσιο, κάποια στιγμή η ίδια η γλώσσα, θα τα εκδικηθεί εν ψυχρώ! Για την ώρα εκδικείται τους γονείς τους, αλλά δεν το έχουν καταλάβει, ότι είναι συνένοχα σε ό,τι συμβαίνει σε αυτούς.. Καταθέτω λίγα λόγια του καθηγητή της Γλωσσολογίας, Γεώργιου Μπαμπινιώτη: «Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω απ’ όλα η γλώσσα είναι αξία. Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish». Αυτά τα λέω κι εγώ ως «μαύρο πρόβατο» πολλά χρόνια πριν, όταν ανακάλυψα το internet και άρχισα να βλέπω τι συμβαίνει σιγά σιγά.. Φτάσαμε στην γενιά των 592 λέξεων. Τόσες το πολύ, έχουν στο λεξικό τους ταμείο οι νέοι.. Καθημερινά βλέπω εξωφρενικά πράγματα στο Facebook. Να «ανεβάζουν» 8 το πρωί, videoclips με τραγούδια από παρακμιακά καλλιτεχνάκια και να νιώθουν τέτοια χαρά, με το κάθε τραγούδι των 2 στίχων και των 222 επαναλήψεων στο ρεφραίν, λες και πήραν Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το δικαίωμα, να μας δείχνουν την ανατροφή και την παιδεία τους κάποιοι, το έχουν.. Αναρωτιέμαι όμως, ποιος τους είπε ότι έχουν το δικαίωμα να ξεφτυλίζουν, παραχαράζουν και κατακερματίζουν μία γλώσσα. Κάθε λέξη είναι η αφήγηση μιας περιπέτειας. Είναι σαν μια φωτογραφία που είσαι αγκαλιά με τους αγαπημένους παππούδες σου, όταν ήταν εν ζωή! Αναρωτιέμαι αν κάποιος κάψει αυτή την φωτογραφία μπροστά σου, δεν θα νιώσεις πόνο; Έτσι νιώθω εγώ καθημερινά, που βλέπω όχι μόνο να κάνουν οι νέοι παρέα με αυτή την γλωσσική ιεροσυλία που λέγεται Greeklish, αλλά το ότι τα παιδάκια αυτά, έχουν «χαμηλή ευθύνη» και δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου με τα αυτιστικά παιδιά που λατρεύω! Το κακό δεν είναι να είσαι ένα παιδί με αναπηρία! Το κακό είναι να είσαι αναπηρία, με ένα παιδί (Τον εαυτό σου) που δεν μπορεί να κάνει τίποτα! Εν τω μεταξύ όταν μιλάς για την σημασία της γλώσσας, σε αυτά τα «πιτσιρίκια», σε βρίζουν με τον χειρότερο τρόπο, αλλά μέχρι κι αυτό το κάνουν χάλια! Gamise ta. Τα ρωτάς γιατί γράφουν Greeklish και σου απαντάνε γεμάτα εξυπνάδα, νομίζοντας ότι θα πάρουν και χειροκρότημα, σαν να έχουν βρει το κρυφό θησαυρό του Αλή Μπαμπά, «γράφω πιο γρήγορα έτσι». Βρε ηλίθιο πλάσμα, από πότε είναι πιο γρήγορο να γράψεις 5 γράμματα αντί 4; Διότι άλλο «ΨΥΧΗ» και άλλο «PSIXI». Άσε που νομίζεις ότι σου έγραψε ψύξη και τους λες και περαστικά! Σε ρωτάει γιατί, καταλαβαίνεις τι παίχθηκε, αλλά τα περαστικά ταιριάζουν και έτσι δεν τα παίρνεις πίσω! «Βολεύουν πολύ, γιατί δε χρειάζεται να γράφεις ολόκληρες τις λέξεις» λένε! Αφού δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι ολόκληρο, τα άτομα τα οποία τους λείπει κάποιο άκρο, πόδι ή χέρι, γιατί τα κοιτάζεις περίεργα στο δρόμο και μου ζητάς να μην κοιτάζω εγώ περίεργα, την ακρωτηριασμένη σου γλώσσα; Απάντα ρε αν έχεις τα kotsia! Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους σε κηδείες, να θρηνούν, να κλαίνε και να οδύρονται! Ποιος έκλαψε για μία λέξη που πέθανε; Ποιος έκανε έστω μία κηδεία για μία λέξη; Αν εσάς η πατρίδα σας, είναι οι «καθημερινές κηδείες» που κάνετε, εμένα πατρίδα μου, είναι η γλώσσα μου! Ζω μέσα από αυτή. Την κατοικώ. Είμαι μόνιμος κάτοικός της. Πατρίδα τσέπης. Την παίρνω μαζί μου όπου κι αν είμαι και τώρα είμαι εδώ απεναντί σου, γενιά των 592 λέξεων, να σου χαρίσω τις δικές μου εκατοντάδες. Πάμε βόλτα σε μία άλλη πατρίδα τώρα. Αγγλία. Ένας Εγγλέζος, δεν θα έγραφε ποτέ «dor» αντί door, ούτε «lav» αντί «love». Αυτό σκέψου τι μπορεί να σημαίνει. Και το καλύτερο στο έχω για το τέλος. Σήμερα έκανα μία βόλτα σε σχόλια, status και αρκετά άλλα, των διαδικτυακών μου φίλων στο Facebook και γέλασα με την ψυχή μου εκτός του θυμού που συνυπάρχω καθημερινά μαζί του! Ας απολαύσουμε παρέα! Την λέξη τίποτα, την κάνανε πραγματικά tpt. Την λέξη κύματα, την έκαναν kummata. Δηλαδή εκτός από το χάλια της υπόθεσης, της έβαλε το ανορθόγραφο πλάσμα και ένα μ παραπάνω έτσι για να έχουμε την έναρξη, αν χρειαστεί να γράψουμε malakas. Εδώ βλέπουμε την λέξη χαμένος, xamenos η οποία προφέρεται ξαμένος, που βγαίνει από το ξαναμένος, που είναι αυτός που έχει χαθεί από φωτιά! Τώρα βλέπουμε την λέξη φωνάξεις, fwna3eis η οποία έχει θέμα! Καταρχήν το ξ, έγινε 3. Που σημαίνει ξέχνα την πολύ γνωστή έκφραση, «πήραμε τα 3″ Τώρα θα λες, «πήραμε τα ξ» Και θα εννοείς ταυτόχρονα πήραμε ταξί! Οπότε θα έχεις και το μεταφορικό σου μέσο, ανά πάσα στιγμή! Τώρα θα δούμε μία ολόκληρη πρόταση, που η χρήστρια του Facebook, δημιούργησε μετά από επίπονη μελέτη! «Prin krineis tous allous na krineis tn eafto s». Κάνω μετάφραση, για όσους δεν γνωρίζουν την ξένη γλώσσα! «Πριν κρίνεις τους άλλους, να κρίνεις τον εαυτό σου». Και φυσικά καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για ένα κορίτσι, το οποίο έχει ντοκτορά στην αυτοκριτική! Εδώ βλέπουμε την λέξη Θεός, 8eos η οποία βγαίνει από το Δωδεκάθεο, απλά βλέπεις το 8 επειδή οι άλλοι 4, την έκαναν για μπιλιάρδο! Και τέλος, βλέπουμε την λέξη λάθος, la8os εντελώς λάθος. Ούτε Greeklish δεν είναι άξιοι κάποιοι να γράψουν. το 8 βέβαια εδώ, δεν έχει μπει τυχαία μια που ξαπλωμένο είναι το άπειρο! Και όπως έχει πει & ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «Δύο πράγματα είναι άπειρα σε αυτόν τον κόσμο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία και για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος».
Check list για βόλτες το Σαββατοκύριακο
H τέχνη ανεβάζει λίγο την ψυχολογία.
Art : Xρώματα και μυρωδιές από την Ινδία.
Ανθρώπινες μορφές σε καθημερινές σκηνές, άλογα που καλπάζουν γεμάτα ενέργεια και δύναμη, γαλήνια τοπία, σε απαλούς παστέλ τόνους, και την ομορφιά της φύσης παρουσιάζει η ζωγράφος Revati Kapoor στην έκθεσή της Impressions, με λάδια και ακρυλικά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, από τις 3 έως τις 10 Οκτωβρίου 2011.
Και λίγο σύγχρονος χορός…
La La La Human Steps
«Ορφέας και Ευρυδίκη» & «Διδώ και Αινείας» – Δύο ιστορίες αγάπης
Ζωντανή μουσική, προβολές και χορευτές σε ίλιγγο
Από τις πιο διάσημες χορευτικές ομάδες της σύγχρονης διεθνούς σκηνής και το πιο αντιπροσωπευτικό καλλιτεχνικό σχήμα του Καναδά, οι La La La Human Steps, παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Αθήνα την περίτεχνη, πολύπλοκη και πρωτότυπη χορογραφική τους γλώσσα που κινείται από τον λυρισμό ως τα όρια της ακραίας σωματικής έκφρασης. Ο ιδρυτής, καλλιτεχνικός διευθυντής και πολυβραβευμένος χορογράφος τους Édouard Lock εμπνευσμένος από τα δύο αριστουργήματα της όπερας και σε μία ανανεωτική μουσική προσέγγιση του μπαρόκ, δημιούργησε μία ενιαία και άκρως εντυπωσιακή παράσταση. Δομώντας ένα κινηματογραφικό περιβάλλον, με ζωντανή μουσική, προβολές και εκπληκτικούς φωτισμούς, αλλά στηριζόμενος κυρίως στην υψηλή τεχνική και στη φημισμένη «ιλιγγιώδη» ταχύτητα της ομάδας.
Μέγαρο Μουσικής 8 & 9 Οκτωβρίου στις 20.00
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011
Το βάλς των χαμένων ονείρων
- Αυτή η μουσική σου επαναλαμβάνει τη ζωή......Όσα έζησες και όσα ήθελες να ζήσεις.....Σε κάνει να σκέφτεσαι , γιατί;;;;Σου φουρτουνιάζει τη θάλασσα για να την ηρεμήσεις.......ή το αντίθετο....Σε κάνει να χορεύεις στους χτύπους της καρδιάς σου...Και θυμάσαι........ τα αγαπημένα σου τραγούδια, χρόνια,μυρωδιές,χαμόγελα,εμπειρίες...και την ΑΓΑΠΗ.....αυτόν τον φτερωτό Άγγελο.Χαμένα όνειρα που όταν κλείνεις τα μάτια σκορπίζονται δάκρυα.....Υπάρχει ΖΩΗ χωρίς μελωδία;;;; AΓΑΠΗ….
...........σκόρπιες σκέψεις σήμερα
Σκέψεις......για την ουσία........
Για το ακατόρθωτο
Για 33 χρόνια κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου «Αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;»...............
Ο Steve Jobs έφυγε σήμερα από τη ζωή
- O Steve Jobs έβαλε τα θεμέλια για μία καινούργια εποχή.
Μια ιστορική διάλεξη που είχε κάνει το 2005 στο Πανεπιστήμιο του Stanford, αποσπάσματα της οποίας παραθέτω, δείχνει πως ο Steve Jobs ακολούθησε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είχε πει ο ποιητής: «Aφήστε πάντα λίγη καρδιά για το ακατόρθωτο».
- Αποφάσισα να παρατήσω το κολέγιο. Εκείνη την εποχή ήμουν στ’ αλήθεια φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου.
- Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισα να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία. Δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο Macintosh ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα και χρησιμοποιήσαμε στα Mac όλα όσα είχα μάθει. Αν δεν είχα παρατήσει το κολέγιο, αν δεν είχα παρακολουθήσει μαθήματα καλλιγραφίας, οι υπολογιστές δεν θα προσέφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Θέλω να πω ότι ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπιστευτείτε όλα τα βήματά σας, γιατί με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευτείτε κάτι ή κάποιον, το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη ποτέ δεν μ’ απογοήτευσε και καθόρισε τη ζωή μου.
- Ήμουν τυχερός, γιατί βρήκα από πολύ νωρίς τι μου άρεσε στη ζωή μου. Ξεκινήσαμε με τον Wozniak την Apple, στο γκαράζ των γονιών μου και δέκα χρόνια μετά ήταν μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων με πάνω από 4000 εργαζόμενους. Και μετά απολύθηκα από την εταιρία που ίδρυσα. Ο σκοπός ολόκληρης της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο. Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω.
- Tότε δεν καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα. Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
- Tην επόμενη πενταετία ξεκίνησα την εταιρία Next και την Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε η σύζυγός μου. Όταν η Apple αγόρασε τη Next ξαναβρέθηκα σ’ αυτή ενώ με τη Laurene είχαμε δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια. Είμαι βέβαιος ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχα απολυθεί από την Αpple.
- Yπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Αυτό είναι αλήθεια και στη δουλειά και στον έρωτα. Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Μη βολεύεστε. Μην τα παρατάτε.
- Για 33 χρόνια κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου «Αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;».
Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου. Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαερώνονται μόλις βρεθούμε απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι το πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί.
- Έχοντας βιώσει την περιπέτεια με τον καρκίνο στο πάγκρεας, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερο βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμη κι όσοι περιμένουν να πάνε στον παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Κι, όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.
Πηγή: Περιοδικό People.
Καλό ταξιδι Steve Jobs.
Πριν λίγη ώρα είπαν στο twitter:
Είναι μεγάλη τιμή να έχεις δουλέψει με τον Steve. Θα μου λείψει. -Bill Gates
O Steve Jobs ήταν μεγαλύτερος εφευρέτης και από τον Thomas Edison. Μας έκανε να μπορούμε να παίζουμε τον κόσμο στα δάχτυλα. - Steven Spielberg
Είμαστε όλοι συντετριμμένοι με την απώλεια του Steve Jobs. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε παρόλο που χάσαμε τον καπετάνιο μας. -Ashton Kutcher
Ο κόσμος έχασε έναν οραματιστή. Σκεφτείτε διαφορετικά – Kevin Spacey
Ήταν έμπνευση για όλους μας. Θα μας λείψεις - Eva Longoria
Ο Steve Jobs έκανε πραγματικότητα αυτά που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε- Mia Farrow
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011
Ένα ξεχωριστό κορίτσι
Γεννήθηκες Coppola και θέλεις να γίνεις σκηνοθέτης. Ακούγεται εύκολο. Στην πραγματικότητα όμως έχεις να περάσεις τις πιο δύσκολες εξετάσεις.
Η Sofia Coppola είναι μία ξεχωριστή σκηνοθέτης που αγαπώ πολύ. Η πρώτη της επιτυχία το 2003 για την ταινία «Χαμένοι στη Μετάφραση» της έδωσε το εισιτήριο για το Kodak Theatre ένα μέρος που σύχναζε και ο διάσημος μπαμπάς της Francis Ford Coppola. Όλοι τότε έσπευσαν να κριτικάρουν άλλωτε θετικά αλλά και πολλές φορές αρνητικά, την πρώτη γυναίκα που προτάθηκε ποτέ για όσκαρ σε τόσο μικρή ηλικία.
Η αλήθεια είναι ότι από τον μπαμπά δεν πήρε μόνο τα μάτια και αλλά και το ταλέντο. Και το σημαντικότερο, δεν έμεινε στη σκιά του. Ο κινηματογραφικός κόσμος της θηγατέρας του Coppola είναι ένα σύμπαν φτιαγμένο από τα εντελώς δικά της υλικά.
Η επόμενη της δουλειά «The Virgin Suicides» η μεταφορά του βιβλίου του Jeffrey Evgenides στη μεγάλη οθόνη, κατοχύρωσε το στυλ της: ματιά απόλυτα θηλυκή, εικόνες σαν βγαίνουν από vintage κάμερα και χρώματα από παλέτα με νερομπογιές. Ευαίσθητα αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικά και μοντέρνα πλάνα. Ακόμα και η δική της εκδοχή της ιστορίας της Μαρίας Αντουανέττας, με πρωταγωνίστρια την Kristen Dunst, ήταν σαν ένα μπαρόκ video clip.
Η Sofia Coppola είναι μία ξεχωριστή σκηνοθέτης που αγαπώ πολύ. Η πρώτη της επιτυχία το 2003 για την ταινία «Χαμένοι στη Μετάφραση» της έδωσε το εισιτήριο για το Kodak Theatre ένα μέρος που σύχναζε και ο διάσημος μπαμπάς της Francis Ford Coppola. Όλοι τότε έσπευσαν να κριτικάρουν άλλωτε θετικά αλλά και πολλές φορές αρνητικά, την πρώτη γυναίκα που προτάθηκε ποτέ για όσκαρ σε τόσο μικρή ηλικία.
Η αλήθεια είναι ότι από τον μπαμπά δεν πήρε μόνο τα μάτια και αλλά και το ταλέντο. Και το σημαντικότερο, δεν έμεινε στη σκιά του. Ο κινηματογραφικός κόσμος της θηγατέρας του Coppola είναι ένα σύμπαν φτιαγμένο από τα εντελώς δικά της υλικά.
<< Η ζήλια της Γερμανίας για τη Μεσόγειο >>
Με μία μεγάλη δόση χιούμορ ο Αμερικανός συγγραφέας μέσα από την στήλη γνώμης των New York Times επιχειρεί να δώσει μία εξήγηση για την άκαμπτη στάση των Γερμανών στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, οι οποίοι παρόλα αυτά επιμένουν να ξεχρεώνουν με πακέτα διάσωσης χώρες, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία.
Στο άρθρο του με τίτλο «Η ζήλια της Γερμανίας για την Μεσόγειο» ο Todd Buchholz αναφέρει ότι εκ πρώτης όψεως οι Γερμανοί θυμώνουν με την ανεμελιά των Ελλήνων.
«Η Ελλάδα είναι λυγισμένη και χρεοκοπημένη. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της φτάνει σχεδόν το 10% του ΑΕΠ, ενώ οι Γερμανοί έχουν πνίξει το δικό τους έλλειμμα στο 1,5%. Ρωτήστε έναν τυπικό Γερμανό και θα σας πει: »Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα. Εμείς περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα για να ξεκινήσουμε»».
«Τότε γιατί οι Γερμανοί βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους για πολλά εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να διασώσουν τον Έλληνα Ζορμπά και τους βαριεστημένους γείτονές του;» αναρωτιέται ο συγγραφέας. Η κλασική απάντηση, σύμφωνα με τον Αμερικανό συγγραφέα, είναι για να διαφυλάξουν την γερμανική οικονομία. Υπάρχει, όμως, και μία πιο «χαλαρή» απάντηση όπως λέει ο Todd Buchholz.«Όχι, το αληθινό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει την Ελλάδα δεν είναι τα χρήματα, είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί παλεύουν με μία εθνική ζήλια. Για περισσότερα από 200 χρόνια ψάχνουν για ένα κομμάτι που λείπει από την ψυχή τους: το πάθος. Το βρίσκουν στον νότο και επιθυμούν τις ατάραχες, γεμάτες ήλιο μέρες των χαλαρών γειτόνων τους από την Μεσόγειο» γράφει, μεταξύ άλλων, ο Αμερικανός συγγραφέας.
Στη συνέχεια αναφέρει πόσο καλά αισθάνονταν ανέκαθεν οι Γερμανοί στις νότιες χώρες και φέρνει ως παράδειγμα τον Γκαίτε και τον Σίγκμουντ Φρόυντ.
«Έτσι σήμερα η Γερμανία έχει τη δύναμη και την πειθαρχία και παρόλα αυτά ακόμη αισθάνεται άσχημα για τους γείτονες της. Οι Γερμανοί απλά είναι απρόθυμοι να κόψουν τον συναισθηματικό δεσμό που αισθάνονται με τους ήρεμους αλλά παθιασμένους αδελφούς και αδελφές τους στο Νότο» συμπεραίνει ο Todd Buchholz.
«Παρά την μακρά ιστορία διακήρυξης της ανωτερότητας τους κατά βάθος οι Γερμανοί δεν είναι σίγουροι ότι έχουν δίκιο τελικά» καταλήγει ο Αμερικανός συγγραφέας.
Πηγή: realnews.gr
<< Ζούμε όχι οικονομική κρίση , αλλά ολική κρίση πολιτισμού>>
Ο συγγραφέας Νίκος Θέμελης υπήρξε ένας πνευματικός άνθρωπος κι ένας στοχαστής «Δεν είμαι σίγουρος ότι όλα τα βιβλία που πουλιούνται διαβάζονται κιόλας. Τα κάνουμε δώρα τα Χριστούγεννα, αλλά δεν διαβάζονται. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι συρρικνώνεται ο αριθμός του αναγνωστικού κοινού. Από την άλλη μεριά, φίλος εκδότης που βγάζει δύσκολα βιβλία μού έλεγε ότι δεν πιέζεται ιδιαίτερα. Προφανώς το κοινό των απαιτητικών βιβλίων έχει αντιστάσεις. Αλλά αυτό δεν είναι το κοινό των 20άρηδων ή 30άρηδων του Ιnternet».
- Είναι στοιχείο της κρίσης αυτό το γεγονός;
«Η κρίση κατά τη γνώμη μου δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια ολική κρίση, κουλτούρας, πολιτισμού που έχει τις εκφάνσεις της στο πολιτικό σύστημα, την οικονομία, τις κοινωνικές σχέσεις και με τον πολιτισμό αυτόν καθεαυτόν. Αυτά τα τέσσερα πεδία τροφοδοτούν με την κρίση του το ένα το άλλο και όλα μαζί σε έναν χορό Ζαλόγγου μάς οδηγούν όλους σε μια σπειροειδή κατηφόρα».
- Υπάρχει κάποιο από τα τέσσερα αυτά πεδία (κοινωνία, πολιτισμός, πολιτικό σύστημα, οικονομία),το οποίο θα μπορούσε να γίνει κινητήριος δύναμη μιας αντίστροφης φοράς;
«Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι πίσω από μια κακή άρχουσα κουλτούρα κρύβεται μια χωλή και καταστρεπτική παιδεία. Αυτή η άρχουσα κουλτούρα υπονομεύει την ύπαρξη δημιουργικών δυνάμεων, υγιών δομών, λειτουργίες θεσμών, συμπεριφορές ηγεσιών κτλ. Γι΄ αυτό όλες οι προσπάθειες που γίνονται είναι βραχύβιες και η κυρίαρχη κουλτούρα εύκολα τις ανατρέπει. Υπάρχουν, βέβαια, άνθρωποι με σωστές, ακόμη και αντιτιθέμενες μεταξύ τους απόψεις, αλλά διαχρονικά είναι μειοψηφικές δυνάμεις και δεν μπορούν να ανατρέψουν την κουλτούρα της παρακμής, των αγκυλώσεων και των στρεβλώσεων».
Απόσπασμα από συνέντευξη του στο «Βήμα» στις 24-10-2010 στον Γιάννη Μπασκόζο.
Ο Νίκος Θέμελης έφυγε από τη ζωή στις 20-8-2011 σε ηλικία 64 ετών.
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Ένα βιβλίο που σας προτείνω
Επί σκηνής χωρίς πρόβα
Παρότι ζούμε σ' έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς που γίνεται όλο και πιο αβέβαιος, πολύπλοκος, αντιφατικός, ανταγωνιστικός, δαρβινικός, ίσως και πιο απάνθρωπος, η ρήση του Α. Καμύ "Η ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών" και αυτή του Ε. Φρομ "είμαστε αποτελέσματα της ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε την ιστορία" έχουν αρκετή δόση αλήθειας. Καθημερινά στη ζωή μας, βρισκόμαστε "επί σκηνής" και παίζουμε "χωρίς πρόβα" λίγο ή πολύ σημαντικές, αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με το σενάριο και τους ρόλους μας.
Το βιβλίο προσφέρει ένα ολοκληρωμένο υπόβαθρο εννοιών, αξιών, αρχών και μεθόδων που μας είναι απαραίτητες για να κάνουμε σωστές επιλογές και να "παίζουμε επί σκηνής χωρίς πρόβα" όσο γίνεται καλύτερα για μας και για αυτούς που αγαπάμε. Αποτελεί ένα μοναδικό και απαραίτητο εφόδιο για να αξιοποιούμε την ελευθερία μας, να μην αφεθούμε στο μοιραίο, στους περιορισμούς και στις επιταγές των άλλων και να μη γευθούμε στο τέλος την πικρία των ανεκπλήρωτων ονείρων και μιας αβίωτης ζωής. Με δοκιμιακό, αλλά απλό και εκλαϊκευμένο λόγο, με προσωπικές ιστορίες, μεταφορές, παραδείγματα και χιούμορ, ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο και δομημένο σύνολο γνώσεων υπαρξιακής, νοητικής, κοινωνικής και πολιτικής νοημοσύνης. Γνώσεις που μας βοηθούν ουσιαστικά να αξιοποιήσουμε το μυαλό μας, να κατανοήσουμε σε βάθος τον εαυτό μας, το νόημα της ζωής, τα όνειρα, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους και τους τρόπους επίτευξής τους. Το βιβλίο αποτελεί μια πυξίδα για να ζούμε μια αυθεντική ζωή, να δημιουργούμε το πεπρωμένο μας και ν' αναπτύσσουμε σωστές ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να κληροδοτήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας μάς προσφέρει ένα πλαίσιο ιδεών που μας βοηθούν να οξύνουμε την πολιτική μας νοημοσύνη, να κάνουμε σωστές πολιτικές επιλογές - αφού μέσω αυτών καθορίζουμε τις πολιτικές, τη λειτουργία της δημοκρατίας, την πορεία της χώρας και κατά συνέπεια τις δικές μας "τύχες". Ένα μέρος αυτών των ιδεών συνιστούν ένα ιδεολογικό "μανιφέστο" για ένα εναλλακτικό και πιο ανθρώπινο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, ενώ ένα άλλο μέρος αποτελούν ένα πλαίσιο πολιτικής για μια διαφορετική πορεία ανάπτυξης και διεξόδου της χώρας μας από την πολύπλευρη κρίση. Το "Επί σκηνής χωρίς πρόβα" αποτελεί μια πινελιά αισιοδοξίας στα γκρίζα σύννεφα που μας σκεπάζουν και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον ουρανό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών. Μας θυμίζει ότι χάσαμε τις ανθρώπινες αξίες και παραιτηθήκαμε στα άγχη, στα αρνητικά συναισθήματα και στην αλλοτρίωση. Μας κάνει να στοχαστούμε θέτοντας ξανά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για μια καλύτερη ζωή ως άτομα ως κοινωνία και ως κόσμος.
ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ!
Geraldo Vandré -
Pra não dizer que não falei das flores!
το “Pra Nao Dizer Que Nao Falei De Flores” από τη Simone.
Ήταν ένα τραγούδι που χρησιμοιποίηθηκε από τους μαθητές της Βραζιλίας
ως ύμνος κατά της δικτατορίας και για κάποιο διάστημα, ήταν απαγορευμένο.
...
είναι ένα τραγούδι που αποτελείται από Geraldo Vandré που κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο Festival Internacional da Canção το 1968. Στη συνέχεια, λόγω της κρίσιμης ύφος του τραγουδιού προς τη δικτατορία, τη δημόσια αναπαραγωγή του τραγουδιού ήταν απαγορευμένη από τη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας .
Το βραζιλιανικο τραγουδι που παιζουν στις εισαγωγες στο ραδιο αρβύλα..Το τραγουδι που ειχε απαγορευτει
